خدایا!

 میدانم روزی از راه خواهد رسید

و به این دلتنگی ها پایان می دهد.
روزی که زندگی در آن دلچسب می شود

و گله ای باقی نمی ماند.
روزی که انسان ها به خاطر دنیایی

که ارزشی ندارد تحقیر نمی شوند.
روزی که آدم ها بابت شادی و لبخند

محاکمه نمی شوند و بغض نمی کنند.
روزی که دل ها شکسته نمی شود

و حرمت ها به زیر پا نمی افتد.
روزی که رنگ پوست و قامت انسان ها

شأن و منزلت انسان ها را شکل نمی دهد.
روزی که همه جا پر می شود از دست هایی

که به یاری افتاده ای می شتابند
و شانه هایی که اشک ها بی منت بر

آنان جاری می شوند و آرام می گیرند.
روزی که که اعتقادات پوچ،

زندگی را بر کام انسان های مظلوم تلخ نمی کند.
روزی که خدای همه یکی می شود ودرپس چهره هایی

که ادعای خدایی می کنند پنهان نمی شود.
روزی که آدم ها خدای بخشنده را به خاطر ترس،

ستایش و مهربان مهربانان و آفرینده عشق را

طور دیگری ترسیم نمی کنند

وزندگی را درتلخی و واهمه ی آخرکار نمی گذرانند.
روزی که همش می شود عشق، آرامش، محبت،

دوستی و فقط خوبی خوبی و خوبی ...

*
*
آخرش میآد جمعه ای که غروبش دلنشینه ...